Jarzębogrusza uszkowata Bulbiformis doniczka

Jarzębogrusza uszkowata

Jarzębogrusza uszkowata to stosunkowo stara, jesienna odmiana gruszy, odkryta w XVII wieku we Francji jako naturalna krzyżówka gruszy pospolitej (Pyrus communis) i jarzębu mącznego (Sorbus aria). Drzewo należy do grupy odmian wysoce derowych i polecane jest zarówno do uprawy amatorskiej jak i ekologicznej oraz handlowej. 

Charakterystyka

Drzewo rośnie silnie, osiągając finalną wysokość w granicach 8-12 m. Odmiana przybiera eliptyczny pokrój charakterystyczny dla gruszy i okrywa się zielonymi, podłużnymi lub owalnymi, zaokrąglonymi u nasady liśćmi o długości 6-10 cm, które jesienią zmieniają barwę na żółto-pomarańczową. Drzewo rozpoczyna kwitnienie w maju, rodząc piękne, białe kwiaty o średnicy ok. 3 cm zebrane w niewielkie baldachogrona. Grusza wchodzi w okres owocowania na przełomie sierpnia i września, wydając na świat kuliste lub gruszkowate owoce o uniwersalnym zastosowaniu. Dojrzałość zbiorcza odmiany występuje pod koniec września lub na początku października, a jej owoce nadają się do konsumpcji zaraz po zerwaniu z gałęzi. 

Owoce

Grusza wydaje na świat smaczne, kształtem przypominające jabłka owoce o spłaszczonej, nieco kulistej formie z subtelnym żebrowaniem. Gruszki osiągają masę około 70 g i średnicę w granicach 4-5,5 cm. Pokrywające je gruba, pomarańczowo-żółta skórka w całości pokrywa się licznymi przetchlinkami i niewielkim, rozmytym rumieńcem. Miąższ odmiany cechuje się gruboziarnistą, soczystą strukturą i słodkim, wysoce aromatycznym smakiem. 

Zapylacze

Odmiana pozostaje częściowo samopylna i nie wymaga obecności zapylaczy. 

Pielęgnacja i wymagania

Grusza preferuje osłonięte od silnego wiatru, nasłonecznione stanowiska i żyzne gleby o umiarkowanym poziomie wilgotności. Drzewo wykazuje wysoką odporność chorobową (w tym odporność na dolegliwości grzybowe, wirusowe i pasożytnicze), a jego uprawa nie wiąże się zwykle z koniecznością wdrażania chemicznych środków ochrony roślin. Cechuje się ponadto pełną mrozoodpornością w naszym klimacie, dlatego nie tylko może być z powodzeniem hodowana na terenie całego kraju, ale i nie wymaga zabezpieczeń przed chłodem w okresie zimy oraz wiosennych przymrozków. 

Rozstawa sadzenia w sadach: 1-2 m x 3-3,5 m = ok. 1 420-3 334 szt./ha.

Odmiana bardzo dobrze reaguje na cięcie, którego wymaga jej uprawa. Drzewo posadzone jesienią przycinamy zawsze w okresie wiosennym przed rozpoczęciem kwitnienia. Zabieg ma na celu przywrócenie równowagi pomiędzy częścią podziemną, a nadziemną sadzonki, pozwala właściwie uformować koronę i zapewnić prawidłowy dostęp do światła jej owocom, przekładając się na wzmocnienie jakości i plenności owocowania. Wobec braku rozgałęzień obcinamy młode drzewo pod kątem 45 stopni na wysokości 70-90 cm, natomiast w przypadku obecności pędów bocznych dokonujemy wyboru 3-4 pędów wyrastających w sposób skośny w górę i skracamy je o ⅓ ich długości. Obcinamy także gałęzie rosnące pod kątem ostrym oraz te, które rozwijają się 50 cm od gruntu. Po przeprowadzeniu zabiegu należy zabezpieczyć rany z użyciem maści ogrodniczej.

Zastosowanie 

Ze względu na niskie wymagania pielęgnacyjne i atrakcyjne walory deserowe oraz estetyczne odmiana znajduje powszechne zastosowanie w uprawach amatorskich, ekologicznych i towarowych. Jej bogate w składniki odżywcze owoce doskonale sprawdzają się m. in. jako dodatek lub składnik przetworów, soków, kompotów, win i nalewek. Najchętniej jednak spożywane są na surowo. 

Odmiana: jesienna

Dojrzałość zbiorcza: przełom końca września i początku października

Dojrzałość konsumpcyjna: od razu po dokonaniu zbiorów

Pochodzenie: Francja

Nazwa łacińska: Sorbopyrus auricularis "Bulbiformis"