Śliwa Herman

Półkarłowa Śliwa Herman

Herman to wczesna, stosunkowo nowa odmiana śliwy, wyselekcjonowana w wyniku skrzyżowania odmian Car i Ruth Gerstetter. Drzewo pozostaje mało podatne na większość chorób i ujawnia umiarkowaną lub wysoką mrozoodporność, a jego uprawa dedykowana jest zarówno celom amatorskim jak i towarowym. 

Charakterystyka

Herman rośnie umiarkowanie silnie, tworząc kulistą, stosunkowo luźną koronę, której krótkopędy przybierają zieloną barwę z bordowym kropkowaniem. Odmiana rekomendowana jest celom amatorskim ze względu na łatwe prowadzenie, dość wysoką mrozoodporność i średnią podatność chorobową (wykazuje przy tym lepsze właściwości odpornościowe niż Ruth Gerstetter, od której pochodzi), z kolei z uwagi na atrakcyjne parametry towarowe doskonale sprawdza się w uprawach handlowych.

Drzewo wchodzi w okres owocowania zwykle już w 2-3 roku od posadzenia, obficie i regularnie wydając od tego momentu wysoce deserowe owoce. 

Owoce

Odmiana rodzi średniej wielkości owoce o kulistym kształcie, których pojedyncza masa waha się w granicach 25-40 g w zależności od warunków glebowych uprawy. Plony pokrywają się bordowo-fioletową skórką, obmytą woskowym nalotem o tej samej barwie. Skryty pod nią żółty miąższ łatwo odrywa się od pestki i charakteryzuje się słodko-kwaskowatym smakiem. 

Plony odmiany Herman należą do grupy wybitnie deserowych i wykorzystywane są powszechnie w produkcji soków, kompotów, marmolad, dżemów oraz alkoholi, a także jako dodatek do ciast, deserów i potraw. Nadają się również do zasuszenia i konsumpcji “na surowo”. Stanowią ponadto bogate źródło licznych składników odżywczych i mineralnych, między innymi witamin (A, C, E, B6, K) błonnika, potasu, fosforu i magnezu, dlatego ujawniają działanie antyoksydacyjne i antynowotworowe, opóźniają procesy starzenia, poprawiają krzepliwość krwi oraz regulują pracę układu trawiennego i krwionośnego. Ich regularne spożycie polecane jest w szczególności osobom narażonym na osteoporozę, borykającym się z problemami naczynkowymi, dotkniętymi dolegliwościami żołądkowo-jelitowymi, a także wegetarianom i kobietom w okresie menopauzy. 

Dojrzałość zbiorcza Herman wypada stosunkowo wcześnie (zwykle w połowie lipca; 2-3 dni po odmianie Ruth Gerstetter), ale precyzyjny termin zbioru uzależniony jest od indywidualnych warunków pogodowych panujących w danym roku wegetacyjnym oraz jakości stanowiska zastosowanego pod uprawę. Śliwki dobrze znoszą transport i nie ujawniają tendencji do opadania, ale dojrzewają nierównomiernie, dlatego koniecznym może okazać przeprowadzenie zbioru dwu- lub nawet trzykrotnie. 

Zapylacze

Herman pozostaje częściowo samopylna, ale dla uzyskania lepszej jakości owocowania warto umieścić ją w towarzystwie innych odmian śliw, kwitnących w tym samym okresie, na przykład: Bluefree, Amers, Cacańska Lepotica, Opal, Earliblue. Uprawa i pielęgnacja Herman nie wymaga wyspecjalizowanej pielęgnacji, a jego uprawa ogranicza się zwykle do regularnego wdrażania podstawowych zabiegów związanych z uprawą większości drzew owocowych; okresowej ochrony przed chłodem, przycinaniu i zapewnieniu sadzonce właściwych warunków glebowych.  

Odmiana preferuje ciepłe i słoneczne, możliwie osłonięte od wiatru stanowiska oraz żyzne, przewiewne i głębokie ziemie (np. piaszczysto-gliniaste) o obojętnym lub lekko zasadowym odczynie kwasowości, oscylującym w granicach 5,6-7,2 pH.  

Należy pamiętać, że Herman wymaga najwięcej wilgoci spośród wszystkich innych gatunków drzew owocowych, dlatego w przypadku nasadzeń wiosennych warto okryć glebę (wdrożyć tzw. ściółkowanie) np. z użyciem obornika - zabieg zapobiega przesuszeniu ziemi i nawozi roślinę). W tym celu wokół pnia drzewa rozsypujemy pas nawozu o szerokości około 30 cm i grubości w przedziale 10-15 cm, pozostawiając ponadto 10-15 centymetrowy odstęp od drzewa (zapobiegamy w ten sposób jego poparzeniu). Utworzoną w ten sposób linię ściółkową przysypujemy ziemią.  

W przypadku nasadzeń jesiennych (na przełomie września i października) w tym samym celu, w jakim wiosną przeprowadzamy ściółkowanie, przeprowadzamy tzw. kopczykowanie - przykrywamy pień śliwy kopcem ziemi (lub kory i torfu) do wysokości około 30 cm nad glebą. Zabieg nie tylko zapobiega negatywnym skutkom suszy, ale i dodatkowo chroni drzewo przed przemarznięciem. W celu zwiększenia skuteczności ochrony przeciwmrozowej warto ponadto zabezpieczyć pędy śliwy białą agrotkaniną (podobnie warto postąpić na przełomie marca i kwietnia zapobiegając przemarznięciu pąków kwiatowych). Tego rodzaju okrycia stosujemy szczególnie w pierwszych latach od posadzenia.  

Przed umiejscowieniem sadzonki w glebie stanowisko pod uprawę należy właściwie przygotować do tego celu: przekopać i odchwaścić glebę, a w razie potrzeby także ją użyźnić. Po posadzeniu (niezależnie od jego terminu) obficie podlewamy sadzonkę, możliwie wykorzystując do tego zmagazynowaną wcześniej wodę deszczową. Kontrolowane nawadnianie kontynuujemy przez cały okres wiosenno-letni (proceder można ułatwić, wykopując wokół pnia misę, zapobiegającą wylewaniu się wody na boki).  

Rozstawa sadzenia w sadach (dobra gleba): 3,5 m x 4,5 m = ok. 620 szt./ha. 

Rozstawa sadzenia w sadach (słaba gleba): 2-3 m x 4 m = ok. 830-1250 szt./ha.   

Śliwa pozostaje mało podatna na większość chorób, ale corocznie w styczniu warto wybielić jej pień z pomocą farby emulsyjnej z dodatkiem fungicydu lub wapna, zapobiegając pękaniu kory i rozwojowi szkodliwych dolegliwości grzybowych.

Herman podobnie jak większość odmian drzew owocowych wymaga ponadto regularnego przycinania (zabieg przeprowadzony po raz pierwszy przywraca sadzonce utraconą wcześniej równowagę pomiędzy jej częścią nadziemną, a systemem korzeniowym, z kolei dokonywany w kolejnych latach zapobiega rozwojowi licznych chorób i drobnieniu owoców). W okresie pierwszej wiosny od posadzenia (niezależnie od jego terminu) w razie braku rozgałęzień obcinamy przewodnik na wysokości 80 cm nad glebą, z kolei w przypadku obecności gałęzi obcinamy je o połowę, a przewodnik skracamy 30 cm nad najwyżej osadzonym pędem. W latach następnych przeprowadzamy cięcie formujące koronę, którego precyzyjny przebieg uzależniony jest od formy pokroju, jaką docelowo zamierzamy uzyskać (najbardziej polecanymi typami są tzw. wrzecionowy oraz szpalerowy ze względu na wysoki stopień prześwietlenia i niewielką rozpiętość). Po ukształtowaniu korony dokonujemy już jedynie cięć sanitarnych, usuwając wszystkie uszkodzone, porażone chorobami i rosnące nieprawidłowo pędy.  

Pamiętajmy, że zabieg cięcia przeprowadzamy wyłącznie w ciepłe, bezdeszczowe dni po upływie okresu przymrozków, a powstałe w jego wyniku rany każdorazowo zabezpieczamy z pomocą maści ogrodniczej (zapobiegniemy w ten sposób rozwojowi licznych chorób). 

Zastosowanie

Herman należy do grupy odmian wybitnie deserowych i wysoce przydatnych towarowo, a jej owoce wykorzystywane są powszechnie w produkcji rozmaitych konfitur, dżemów, marmolad, kompotów i alkoholi, a także jako znakomity dodatek do deserów i potraw w sektorze gastronomicznym. Drzewo znajduje zastosowanie zarówno w sadach handlowych jak i amatorskich oraz w przydomowych ogrodach i na działkach. 

Odmiana: wczesna

Dojrzałość zbiorcza: koniec lipca

Dojrzałość konsumpcyjna: zaraz po dokonaniu zbiorów

Pochodzenie: Szwecja

Nazwa łacińska: Prunus domestica "Herman"